Al enkele decennia krijgen we versterking van bijzondere vrijwilligers: Duitse jongeren die een jaar vrijwilligerswerk komen doen. We zijn sinds 1983 een van de Belgische partners van de organisatie AFS, deel van het netwerk van het European Solidarity Corps. We liepen langs in het dagcentrum, waar de 19-jarige Imke dagelijks komt meewerken.
Het was een echte duik in het onbekende die Imke nam toen ze dit engagement aanging, een welbewuste keuze. ‘Na het secundair onderwijs wilde ik een tijdje naar het buitenland, iets nieuws zien’, vertelt ze. ‘In België was ik nooit geweest – ik kom uit Dresden, dat ligt naast Polen dus dat is nog best ver van hier. En ook de keuze om te werken met mensen met een beperking maakte ik net omdat dit helemaal nieuw is voor me.’
'Nederlands is moeilijk'
Ze kreeg tevoren een goede beschrijving van wat het werk in het dagcentrum zou inhouden: dagelijks samen met de vaste begeleiders een ruime waaier aan activiteiten organiseren voor een dynamische groep. ‘Ik wist wat ik zou gaan doen, en de gasten zijn min of meer hoe ik het me had voorgesteld. Toch is het nog anders dan ik had verwacht, vooral omdat Nederlands leren moeilijker is dan ik dacht. Ik versta intussen alles maar het blijft moeilijk om helemaal mezelf te zijn, omdat ik nog geen grapjes kan maken.’
‘Als Imke alleen is met de gasten, kan ze heel de groep entertainen. Maar zodra één van de begeleiders erbij komt, zet ze weer een stapje achteruit’, vertellen de collega’s. ‘Ja, dat klopt’, zegt Imke. ‘Ik heb meer zelfvertrouwen als ik alleen met hen ben. Met de meesten heb ik een goede band. Soms liep het wat moeilijker, sommigen gingen ervan uit dat ik hen toch niet zou verstaan. Dus die taalbarrière moeten we samen over.’
Geduld
‘Wat ik nog heb geleerd? Geduld hebben! Eigenlijk ben ik helemaal geen geduldige mens, maar met de gasten ben ik dat wel – raar maar waar. Zij zijn authentiek en heel lief, dat kan je echt van hen leren. En ik ben veel zelfstandiger geworden. Dat moet wel, want ik leef voor het eerst voor lange tijd zonder mijn ouders. Samen met nog vier andere vrijwilligsters woon ik samen, in Antwerpen. Heel leuk, we zijn echte vrienden.’
Met welke argumenten zou ze andere jongeren overtuigen om ook voor een jaar vrijwilligerswerk te kiezen? ‘Ik was nog nooit zo actief als dit jaar. Alleen al voor alle nieuwe ervaringen is het lonend. Een andere cultuur en nieuwe taal leren kennen door tussen de mensen te leven, dat is een kans die je niet vaak krijgt in het leven.’
Zelfs haar studiekeuze zou beïnvloed kunnen worden door deze ervaring: ‘Vroeger zou ik nooit gedacht hebben aan sociaal werk als job. Nu is dat een van de opties waarover ik nadenk. Maar ideaal zou dan een job zoals die van de teamverantwoordelijke zijn: deels coördinerend en leidinggevend, deels meewerken met de doelgroep, dat lijkt me een mooie afwisseling.’
